Pogoda Rybnik - aktualna pogoda w mieście Rybnik i w najbliższej okolicy.

 Wiatr to naturalny ruch powietrza lub innych gazów względem powierzchni planety. Wiatr występuje w różnych skalach, od burzowych przepływów trwających kilkadziesiąt minut, przez kilkugodzinne lokalne bryzy generowane przez nagrzewanie powierzchni lądu, po globalne wiatry wynikające z różnicy w absorpcji energii słonecznej między strefami klimatycznymi na Ziemi. Dwie główne przyczyny cyrkulacji atmosferycznej na dużą skalę to różnice w nagrzewaniu się równika i biegunów oraz rotacja planety ( efekt Coriolisa ). W tropikach i subtropikach niskie cyrkulacje termiczne nad terenem i wysokimi płaskowyżami mogą napędzać monsunobiegi. Na obszarach przybrzeżnych cykl bryza morska /bryza lądowa może określać lokalne wiatry; na obszarach o zmiennym ukształtowaniu terenu mogą dominować bryzy górskie i dolinne. Wiatry są powszechnie klasyfikowane według ich skali przestrzennej , prędkości i kierunku, sił, które je wywołują, regionów, w których występują oraz ich oddziaływania. Wiatry mają różne as

Deszcz można wywołać sztucznie w następującym procesie: w okolicy wierzchołka chmury rozpyla się sztuczne jądra lodowe. Na ogół są to kryształki suchego lodu i jodku srebra. Pierwsza substancja wytwarza wokół siebie temperaturę do −78 °C, w której bardzo szybko powstaje duża ilość naturalnych kryształków lodowych. Z jodku srebra łatwo jest wywołać dym o bardzo drobnych cząsteczkach, które stają się jądrami krystalizacji. Tego typu opady należy wytwarzać najlepiej w temperaturze −10 °C. oraz przy stosunku jąder do kropli 1:1000. W innym wypadku deszcz może nie spaść w ogóle. Aby wytworzyć sztuczny opad, niezbędna jest wiedza na temat fizyki chmury (jej właściwości). Sztuczne opady nie są obfite i zwykle wynoszą do 10 mm i trwają do 15 minut.  Deszcz – opad atmosferyczny, dosięgający powierzchni Ziemi w postaci kropel wody o średnicy większej od 0,5 mm. Gdy krople są mniejsze niż 0,5 mm, opad taki nazywa się mżawką. Opad niesięgający powierzchni Ziemi nazywa się virgą. Duże krople wody (

  Mgła może tworzyć się na wiele sposobów, w zależności od sposobu ochłodzenia, które spowodowało kondensację : Mgła radiacyjna powstaje w wyniku ochłodzenia lądu po zachodzie słońca przez podczerwone promieniowanie cieplne w spokojnych warunkach przy bezchmurnym niebie. Grunt chłodzący następnie chłodzi sąsiednie powietrze przez przewodzenie , powodując spadek temperatury powietrza i osiągnięcie punktu rosy, tworząc mgłę. W idealnym spokoju warstwa mgły może mieć mniej niż metr grubości, ale turbulencje mogą sprzyjać powstawaniu grubszej warstwy. Mgła radiacyjna występuje w nocy i zwykle nie utrzymuje się długo po wschodzie słońca, ale w miesiącach zimowych może utrzymywać się przez cały dzień, zwłaszcza na obszarach ograniczonych wzniesieniami. Mgła radiacyjna występuje najczęściej jesienią i wczesną zimą. Przykładami tego zjawiska są mgła tule . Mgła naziemna to mgła, która zasłania mniej niż 60% nieba i nie sięga do podstawy żadnych chmur nad głową.  Termin ten jest jednak zwykle

  Wodna wieża   jest to budowla, która może być wykonana z żelbetu, cegły, drewna lub ze stali lub z innych bardziej wyrafinowanych materiałów budowlanych. Wieża ciśnień , bo i tak może być nazywana wodna wieża nie była wynalazkiem, który został wymyślony w jeden dzień. Ewolucja wodnej wieży przebiegała od wieków. Już w dawnych czasach ludzie wykorzystywali strumyki górskie do dystrybucji wody na obszar swojego zamieszkania. Starożytni Rzymianie budowali znakomite akwedukty. W czasach nowożytnych pojawiły się wodne wieże, o coraz to bardziej sprawniejszym i funkcjonalnym działaniu. Wodna wieża W jakim celu były stawiane wodne wieże ? Bez wodnych wież nie byłoby wody w kranach w XIX wiecznych domach, fabrykach i kamienicach. Wieże ciśnień miały ogromny wpływ na dawne budownictwo i architekturę wielu europejskich miast. Stawiano piętrowe kamienice na wysokość równej wysokości podstawy zbiornika wodnej wieży. W XIX wieku przeciętna wodna wieża posiadała około 20 metrów wysokości. Wybudowa

 Wiatr to naturalny ruch powietrza lub innych gazów względem powierzchni planety. Wiatry występują w różnych skalach, od przepływów burzowych trwających dziesiątki minut, przez lokalne bryzy generowane przez ogrzewanie powierzchni lądowych i trwające kilka godzin, po wiatry globalne wynikające z różnicy w absorpcji energii słonecznej między strefami klimatycznymi na Ziemi. Dwie główne przyczyny wielkoskalowej cyrkulacji atmosferycznej to zróżnicowane ogrzewanie między równikiem a biegunami oraz obrót planety (efekt Coriolisa). W obrębie tropików i subtropików, termiczna cyrkulacja niżowa nad terenem i wysokimi płaskowyżami może napędzać cyrkulację monsunową. Na obszarach przybrzeżnych cykl bryzy morskiej/lądowej może określać wiatry lokalne; na obszarach o zmiennym ukształtowaniu terenu mogą przeważać bryzy górskie i dolinne. Wiatry są powszechnie klasyfikowane według ich skali przestrzennej, ich prędkości i kierunku, sił, które je powodują, regionów, w których występują i ich skutków.

Jak i kiedy powstaje mgła ? Mgła tworzy się na wskutek oziębienia powietrza do temperatury punktu rosy, czyli do takiej temperatury, poniżej której nastepuje już wydzielanie się się z powietrza nadmiaru pary wodnej. Zjawisko to przy temperaturze powyżej 0 stopni składa się z mikroskopijnych kropelek wody, zwykle mniejszych niż 0,05 mm W temperaturze do kilku stopni poniżej zera z przechłodzonych kropelek wody tworzy się, przy zetknięciu się z twardymi przedmiotami, osad w postaci sadzi. Wreszcie w temperaturze bardzo niskiej mgła składa się już z kryształków lodu i wtedy nazywa się krystaliczną. Przyczyny tworzenia się mgieł są różne i dlatego różne są rodzaje mgieł, których ostatecznych klasyikacji jeszcze nie ma. Mgła z wypromieniowania zwana również radiacyjną, tworzy się przy silnym oziębieniu gruntu i przylegającej warstwy powietrza z powodu wypromieniowania ciepła. Rozprzestrzenianie się pionowo od powierzchni ziemii na wysokość 30 do 50 metrów, a tylko w przypadkach szczególnych

Obecnie powszechnie  przyjętą  jest w  meteorologii  „międzynarodowa  klasyfikacja  chmur,  która  powstała  przez  rozwinięcie  klasyfikacji  L.  Howarda z 1803  r.  Howard  rozróżniał trzy główne,  zasadnicze  typy  chmur:  cir­rus,  cumulus i  stratus  oraz  cztery  pochodne:  cirro-cumulus,  cirrostratus,  cumulo-stratus  i  nimbus. Międzynarodowa  klasyfikacja  roz­różnia dziesięć typów,  mianowicie  :1.  Cirrus  (Ci.). Oddzielne,  zwykle  białe,  delikatne,  włókniste chmury w kształcie  pierza, częstokroć  rozłożone  pasami  na  sklepieniu niebios.  Dzięki  perspektywie wydaje  się,  że  te  pasy zbiegają się w je­dnym  lub  dwóch  przeciwległych  punktach  horyzontu.2.  Cirro - stratus  (Ci.—S.).  Delikatna,  biaława  opona,  niekiedy tak rzadka, że niebo wydaje  się jednostajnie  białawem  (ten  rodzaj  chmu­ry  nazywa  się także  cirronebula).  Opona ta ma niekiedy wyraźną, włók­nistą  budowę.  Cirrostratus  daje  częstokroć  powód do  kręgów (halo)naokoło  słońca i  księżyca