Pogoda Rybnik - aktualna pogoda w mieście Rybnik i w najbliższej okolicy.

 Wiatr to naturalny ruch powietrza lub innych gazów względem powierzchni planety. Wiatry występują w różnych skalach, od przepływów burzowych trwających dziesiątki minut, przez lokalne bryzy generowane przez ogrzewanie powierzchni lądowych i trwające kilka godzin, po wiatry globalne wynikające z różnicy w absorpcji energii słonecznej między strefami klimatycznymi na Ziemi. Dwie główne przyczyny wielkoskalowej cyrkulacji atmosferycznej to zróżnicowane ogrzewanie między równikiem a biegunami oraz obrót planety (efekt Coriolisa). W obrębie tropików i subtropików, termiczna cyrkulacja niżowa nad terenem i wysokimi płaskowyżami może napędzać cyrkulację monsunową. Na obszarach przybrzeżnych cykl bryzy morskiej/lądowej może określać wiatry lokalne; na obszarach o zmiennym ukształtowaniu terenu mogą przeważać bryzy górskie i dolinne. Wiatry są powszechnie klasyfikowane według ich skali przestrzennej, ich prędkości i kierunku, sił, które je powodują, regionów, w których występują i ich skutków.

Jak i kiedy powstaje mgła ? Mgła tworzy się na wskutek oziębienia powietrza do temperatury punktu rosy, czyli do takiej temperatury, poniżej której nastepuje już wydzielanie się się z powietrza nadmiaru pary wodnej. Zjawisko to przy temperaturze powyżej 0 stopni składa się z mikroskopijnych kropelek wody, zwykle mniejszych niż 0,05 mm W temperaturze do kilku stopni poniżej zera z przechłodzonych kropelek wody tworzy się, przy zetknięciu się z twardymi przedmiotami, osad w postaci sadzi. Wreszcie w temperaturze bardzo niskiej mgła składa się już z kryształków lodu i wtedy nazywa się krystaliczną. Przyczyny tworzenia się mgieł są różne i dlatego różne są rodzaje mgieł, których ostatecznych klasyikacji jeszcze nie ma. Mgła z wypromieniowania zwana również radiacyjną, tworzy się przy silnym oziębieniu gruntu i przylegającej warstwy powietrza z powodu wypromieniowania ciepła. Rozprzestrzenianie się pionowo od powierzchni ziemii na wysokość 30 do 50 metrów, a tylko w przypadkach szczególnych

Obecnie powszechnie  przyjętą  jest w  meteorologii  „międzynarodowa  klasyfikacja  chmur,  która  powstała  przez  rozwinięcie  klasyfikacji  L.  Howarda z 1803  r.  Howard  rozróżniał trzy główne,  zasadnicze  typy  chmur:  cir­rus,  cumulus i  stratus  oraz  cztery  pochodne:  cirro-cumulus,  cirrostratus,  cumulo-stratus  i  nimbus. Międzynarodowa  klasyfikacja  roz­różnia dziesięć typów,  mianowicie  :1.  Cirrus  (Ci.). Oddzielne,  zwykle  białe,  delikatne,  włókniste chmury w kształcie  pierza, częstokroć  rozłożone  pasami  na  sklepieniu niebios.  Dzięki  perspektywie wydaje  się,  że  te  pasy zbiegają się w je­dnym  lub  dwóch  przeciwległych  punktach  horyzontu.2.  Cirro - stratus  (Ci.—S.).  Delikatna,  biaława  opona,  niekiedy tak rzadka, że niebo wydaje  się jednostajnie  białawem  (ten  rodzaj  chmu­ry  nazywa  się także  cirronebula).  Opona ta ma niekiedy wyraźną, włók­nistą  budowę.  Cirrostratus  daje  częstokroć  powód do  kręgów (halo)naokoło  słońca i  księżyca

  Mierniki deszczu i pomiar opadu Pierwsze użycie deszczomierza zostało przypisane Benedetto Castelli, włoskiemu współczesnemu wielkiemu filozofowi Galileuszowi, ale starsze zapisy o pogodzie pokazują użycie deszczomierza w XV wieku. W historycznych zapiskach z Korei, deszczomierze są wspominane w 24. roku panowania króla Sejo (A. D. 1442),  który "kazał skonstruować brązowy przyrząd do pomiaru opadów". Składał się on z wazonu spoczywającego na kamiennej podstawie i został umieszczony w pobliżu obserwatorium w Taiko.  Raporty o głębokości opadów zostały następnie przesłane do króla. Od tego czasu, jak we wszystkich rzeczach, dokonano ulepszeń w deszczomierzach. W powszechnym użyciu jest wiele form, od prostego lejka, który kończy się w butelce, po drogie i dokładniejsze deszczomierze działające elektrycznie. Wszystkie deszczomierze są wzorowane mniej więcej na tym zaprojektowanym przez Luke'a Howarda, wybitnego kwakiera i meteorologa, którego staranne badania nad fenem ch

 Patrząc na termometr - najwyraźniej szklaną rurkę zawierającą albo rtęć albo kolorową ciecz i umieszczoną na podzielonej i figurowanej płytce o pewnym opisie - nie jest się w stanie uświadomić sobie myśli, umiejętności i badań, jakie podjęto, aby doprowadzić ten prosty, aczkolwiek powszechnie potrzebny artykuł do jego obecnego stanu. Przez wiele wieków naukowcy starali się go udoskonalić, ale dopiero w ciągu ostatnich czterdziestu lat odkryli wszystkie szczegóły niezbędne do wykonania mniej lub bardziej doskonałego artykułu. Wielu ludziom przypisuje się jego wynalezienie, Drebbel, , o którym mówi się bardziej niż o jakimkolwiek innym, ale do Drebbel Galileo Galilei powinien otrzymać laury. Z historii wynika, że około 1592 roku wynalazł on w Padwie instrument opisany jako "szklanka zawierająca powietrze i wodę, wskazująca na zmiany i różnice w temperaturze". Wraz z powstaniem pomysłu, Wielki Książę Toskanii zbadał to "wynalazek", i mniej więcej udoskonalił go między