Jaki jest najdokładniejszy termometr ? - historia termometru w pigułce

 Patrząc na termometr - najwyraźniej szklaną rurkę zawierającą albo rtęć albo kolorową ciecz i umieszczoną na podzielonej i figurowanej płytce o pewnym opisie - nie jest się w stanie uświadomić sobie myśli, umiejętności i badań, jakie podjęto, aby doprowadzić ten prosty, aczkolwiek powszechnie potrzebny artykuł do jego obecnego stanu.

Przez wiele wieków naukowcy starali się go udoskonalić, ale dopiero w ciągu ostatnich czterdziestu lat odkryli wszystkie szczegóły niezbędne do wykonania mniej lub bardziej doskonałego artykułu. Wielu ludziom przypisuje się jego wynalezienie, Drebbel, , o którym mówi się bardziej niż o jakimkolwiek innym, ale do Drebbel Galileo Galilei powinien otrzymać laury. Z historii wynika, że około 1592 roku wynalazł on w Padwie instrument opisany jako "szklanka zawierająca powietrze i wodę, wskazująca na zmiany i różnice w temperaturze". Wraz z powstaniem pomysłu, Wielki Książę Toskanii zbadał to "wynalazek", i mniej więcej udoskonalił go między 1630 a 1640 rokiem. Oryginalny termometr składał się ze szklanej rurki o długości około 16 cali z pustą kulą lub żarówką zamontowaną na końcu. 

Całość była podgrzewana aż do momentu, gdy powietrze w jej wnętrzu zaczęło się zmieniać, gdy otwarty koniec został umieszczony w wodzie, a rurka utrzymywana była w pozycji pionowej. W miarę jak powietrze w rurce chłodziło się lub kurczyło, płyn (woda była pierwotnie używana) w rurce podniósł się do pewnego punktu, a wszelkie późniejsze zmiany powodowały podniesienie lub obniżenie poziomu płynu w rurce. Sanctorius używał jej jako "miernika ciepła" lub termometru gorączkowego. Zapisano, że kazał swoim pacjentom trzymać górną część "termometru", aby poziom płynu został zatrzymany w punkcie równym temperaturze osoby go trzymającej. Punkt" został bez wątpienia określony wcześniej przez normalną, zdrową osobę i można rozsądnie założyć, że Sanc- żarliwie wyciągnął swoje wnioski, odnotowując odległość powyżej lub poniżej tego "normalnie zdrowego" punktu.M. Jean Boy,  francuski lekarz , wykonał termometr podobny do tego, który pierwotnie zaprojektował Drebbel, ale napełnił go alkoholem zamiast wodą.  Nie odwrócił on swojego "termometru", ale utrzymywał go w pozycji pionowej i zauważył wzrost i spadek spirytusu spowodowany jego rozszerzaniem się lub kurczeniem.  

To było około 1630 roku. Zanim minęło dziesięć lat, wielki książę Toskanii zrealizował swój pomysł, aby najpierw częściowo napełnić tubę alkoholem i zamknąć otwarty koniec, uszczelniając ją i wykluczając powietrze. Zdając sobie sprawę, że poziom płynów w tych różnych instrumentach nic nie znaczył, uczniowie Galileusza starali się zrobić skalę temperatury i stopić na do rurki ich termometrów małe szklane kulki o wielkości główki szpilki, zero skali jest punktem, do którego ciecz wpadła w zamarzającej mieszaninie soli i wody. Przez najbliższe kilkaset lat dochodziło do najgłębszego zetknięcia, ponieważ nie tylko wynaleziono różne typy instrumentów, ale żadne dwa z nich nie zgodziły się w kwestii ich stopniowania. Wiele schematów i imadeł zostało wykorzystanych do określenia zadowalających skal, ale porozumienie nie mogło być łatwo osiągnięte.

W książce napisanej w 1738 roku przez Bernandinusa Teleiusa poświęca się tej kwestii wiele uwagi. Wydaje się, że w pewnym momencie jasne umysły Europy zdecydowały, że temperatura zamarzania likierów była tak różna, że nie mogła być użyta jako punkt kontrolny, i zasugerowały pomiar temperatury: jaskinię wciętą prosto w dno klifu przed morze na głębokość 130 stóp,  z 80 stopami ziemi nad nim" Mówiąc o tym, autor mówi;"Ale z Dr. HaWs zostawić, ten stopień temperamentu nie wydaje mi się zbyt dogodnym terminem na uniwersalną konstrukcję termometrów. Wszyscy nie mogą iść do groty pana Boyle'a; i to tylko fetv może mieć możliwość dokonywania obserwacji i regulacji termometrów w jaskini Obserwatorium Paryża"."Mówiąc o skali ustalonej przez Sir Isaaca Newtona jako mającej punkty kontrolne na zamarzniętej wodzie, ciepła ludzkiego ciała, wrzącej wody i topiącej się cyny, mówi: Życzyłbym sobie, aby świat otrzymał tę lub jakąkolwiek inną zdeterminowaną skalę do regulacji swoich termo-metrów, ale przypuszczam, że mogą obawiać się pewnych niedogodności w tym schemacie".Robert Hooke i Hon. i Robert Boyle, z '^Royal Society w Londynie," byli pierwszymi, którzy zdali sobie sprawę z konieczności posiadania standardowej skali.  Około 1662 roku, Hooke, umieszczając swój instrument w zamarzniętej wodzie destylowanej, zaznaczył "zero" na górze kolumny spirytusu po zanurzeniu żarówki. 

Wkrótce potem zasugerował, że drugim punktem powinna być temperatura wrzenia wody, ale wydaje się, że nie zostało to wtedy przyjęte. Delance zasugerował, że temperatura zamarzania wody powinna być oznaczona jako "zimna" (-10°), temperatura topnienia masła jako "gorąca" (+10°), oraz przestrzeń w połowie drogi pomiędzy "umiarkowaną" (0°), z dziesięcioma podziałami pomiędzy nimi. W 1714 r. Fahrenheit z Dantzig zaprojektował skalę do termometrów, która pokazywała zamrożenie wody pod kątem 32° i wrzenie wody pod kątem 212°. Podkreślano wiele powodów, dla których graniżował zamrożenie i wrzenie wody na 180 podziałek, z których jedna polegała na tym, że jako instruktor astronomiczny i jako że jego maszyny dzieliły się na pełne koła (360 podziałek), używał półkola dla swojej skali. 

Siedemnaście lat później, Reaumur, francuski fizyk, zaprojektował skalę, na której punkt zamarzania wody pojawił się jako 0 stopni, przy czym skala pomiędzy tym a gotowaniem wody została podzielona na osiemdziesiąt równych części. Anders Celsjusz, profesor astronomii na Uniwersytecie w Upsali, zaproponował skalę w 1742 roku,  i nazwał temperaturę zamarzania wody 100° i temperaturę wrzenia wody 0. Punkty te zostały następnie odwrócone przez Christina z Lyonu (Francja) w 1743 r., a rezultatem jest dobrze znana skala Centigrade. Atanazjasz Kircher jako pierwszy zastosował rtęć w termometrach, chociaż Delance zauważył kiedyś, że "ciekawi ludzie jej używają". marząc o tym, że pewnego dnia stanie się uniwersalny w użyciu.Mówiąc o wadach różnych płynów używanych we wczesnej fazie produkcji tych instrumentów. Mamy, wygląda na to, że nic nie zostało z chaty rtęci.

To bardzo ruchomy, łaskotliwy płyn zarówno ogrzewa jak i chłodzi szybciej niż jakikolwiek inny alkohol, o którym wiemy lub mieliśmy okazję spróbować Rtęć i alkohol zostały zaakceptowane przez świat nauki jako wygodny i dokładny środek do wskazywania, podawać temperaturę wszystkiego, z czym zawierająca je rurka może mieć kontakt. Do wysokich temperatur stosuje się rtęć, do tego celu zamraża się w  temperaturze -38° Fahrenheita, -38° Celsjusza.  oraz olejki na 674,6° Fahrenheita, -357° Celsjusza. Ponieważ temperatura zamarzania rtęci jest dość wysoka, termometry na alkohol są niezmiennie stosowane w bardzo zimnym klimacie, dla tej cieczy. Z tego wynika, że rtęć nie nadaje się do żadnej bardzo niskiej temperatury, a alkohol nie jest odpowiedni do żadnej bardzo wysokiej temperatury.

Wykonanie szklanych rurek termometrycznych, jaka wartość termometru zależy w dużej mierze od klasy szkła oraz staranności wykonania i wciągnięcia go do rur. Kilka słów na jej temat będzie pomocnych dla czytelnika i da mu wyobrażenie o tym, jak w szybie powstaje mała "dziura" lub "otwór", przez który przechodzi rtęć. Szkło jest twarde, kruche i przezroczyste. Formowane jest poprzez łączenie ze sobą mieszanin krzemianów potasu, sody, wapna, magnezji, tlenku glinu i ołowiu w różnych proporcjach, w zależności od jakości lub rodzaju wymaganego szkła. Pierwszym krokiem w produkcji rur szklanych jest wzięcie żelaznej rury o długości około pięciu stóp i zebranie na około dwóch centymetrach jej końca (poprzez zanurzenie jej w stopionym szkle) ilości szkła o wielkości dzbanka kwarcowego mleka.  Kiedy szklanka ta będzie jeszcze w stanie plastycznym (tj. nie będzie twardy) w jego centymetrze powstaje pęcherzyk, wydmuchiwany mocno na koniec rury żelaznej. 

Szkło jest następnie przewracane na płycie tak, że staje się cylindryczno-suche w kształcie, ale stałe, z wyjątkiem otworu w środku oryginalnej "grudki" szkła; Został on rozwinięty, spłaszczony na górze i na dole, miał białą emalię nałożoną na plecy, i został pokryty drugą warstwą szkła. Na koniec została ponownie rozwinięta, aby usunąć niedoskonałości, a następnie uformowana została soczewka z przodu. W tym miejscu wygląda ona jak kawałek szklanej rurki o grubości około 5 cali i długości 9 cali, na końcu żelaznej rurki z długim pęcherzykiem w środku, trochę białego szkła za pęcherzykiem i szkło uformowane w "V" lub klin przed pęcherzykiem. Teraz przychodzi delikatna operacja "wyciągnięcia tej szklanki" - lub "naciągnięcia" jej w małe cienkie laski rurek, jakie używane są w termometrach. 

Masa szkła umieszczana jest na gorącej żelaznej płytce o średnicy sześciu lub ośmiu cali, przy czym żelazna rurka, przez którą wydmuchiwany jest otwór, skierowana jest do góry. Rurka ta mocowana jest do drucianego kabla, który wystaje do góry na około 150 stóp i mocowana jest do silnika. Szkło jest już gotowe i silnik zostaje uruchomiony, w wyniku czego plastikowe szkło zostaje wyciągnięte do góry na około 150 stóp w mniej lub bardziej idealną tubę. Otwór, który pierwotnie został wydmuchany w środku, staje się miniaturowym otworem w górę i w dół, przez który przemieszcza się rtęć - białe szkiełko emaliowane staje się białą tylną częścią tuby termometru, a przód "V" staje się soczewką powiększającą. Rurka jest teraz gotowa do pocięcia na "laski" lub długości szkła, które mają być użyte do wykonania rurki.

 Końcówki długości po rysunku są bezużyteczne z powodu zniekształceń w ich formowaniu. Przy sortowaniu tego szkła należy zachować dużą ostrożność, ponieważ wielkość otworu lub "otworu" w środku szkła jest różna, a w konsekwencji rtęć lub spirytus będą Powoli wznieść się w górę rurki o dużym otworze, a szybko w górę rurki o małym otworze, jeśli końcówki żarówki lub rtęci termometru są tej samej wielkości. W niektórych termometrach "otwór" jest znacznie drobniejszy niż średnica ludzkiego włosa, a stosunek pojemności cebulki trzymającej rtęć do rurki w górę i w dół, którą podróżuje, wynosi około 1000 do 1. Stopniowanie" tych tub wymaga pracy eksperta, ponieważ może ono być wykonane jedynie poprzez umieszczenie końcówki szkła w silnym mikroskopie i pomiar "otworu" za pomocą linii włosów pod powiększeniem. To praktycznie kończy wykonanie szklanej tuby. 

Długości szklanych rurek, czyli "lasek", jak je nazywamy, są teraz pocięte na kawałki o długości dwukrotnie większej niż długość termometru, w którym zostaną ostatecznie wykonane. Rurka trzymana jest w środku w ostrej kuli rury wydmuchowej. Kiedy zrobi się wystarczająco ciepło, można ją rozebrać, tworząc dwie kompletne rurki, każda o tej samej długości i każda uszczelniona na jednym końcu. Jedna z tych rurek jest teraz wzięta i gumowa żarówka jest przymocowana za pomocą małego węża do otwartego końca. Zamknięty koniec jest teraz podgrzewany, dociskany i poddawany manipulacji, aż do momentu, gdy szkło będzie mniej lub bardziej stałe na tym końcu. 

Gumowa żarówka zostaje wciśnięta, wciskając powietrze w dół rurki, a gdy dotrze do stopionego końca, tworzy się pęcherzyk. Bańka ta nazywana jest bańką. Patrz ilustracja na stronie 66. Przy produkcji niektórych rodzajów termometrów, na koniec rurki wytapiane jest specjalne twarde szkło, tak że bańka ta powstaje z tego twardego szkła, a nie ze szkła rurowego. Czasami te bąbelki lub żarówki są duże, a czasami małe - w zależności od tego, co jest wymagane od gotowego termometru. Jeśli otwór w rurce jest duży, a żarówka duża, lub otwór w rurce jest mały, a żarówka mała, rtęć będzie rosnąć znacznie wolniej w rurce, niż jeśli otwór jest mały, a żarówka duża. W związku z tym każda rurka, która ma określony otwór, musi mieć żarówkę o określonej wielkości, aby działała w sposób równomierny. 

Gdyby w skali Fahrenheita potrzebny był termo-metr z "zamrożeniem" w określonym punkcie - powiedzmy i/4" od żarówki, a punkt 120°, powiedzmy od góry rurki, trzeba by było zmierzyć otwór rurki i żarówka musiałaby mieć określony dokładny rozmiar. Jest to możliwe za pomocą mikroskopu do dokładnego pomiaru otworu i możliwe jest określenie rozmiaru żarówki, ale nie jest możliwe, aby to działa tak, że w pewnych temperaturach rtęć stałaby w kilku z góry ustalonych punktów na rurze. 

Płytki o różnych rozmiarach otworów w nich są nakładane na tuby i z wiedzą robotnika na temat wielkości otworu, przybliżony rozmiar żarówki można określić, gdy znają najniższy punkt i najwyższy punkt termometr będzie zobowiązany do rejestracji. Na przykład, bańka o średnicy może, jeśli jest zamontowana w rurce o określonym otworze, mieć zakres skali pokazujący 200° od najwyższego do najniższego punktu. Jeśli żarówka ma średnicę 1/^", zakres skali może być równy 60°. Po uformowaniu żarówki do właściwego rozmiaru i gdy jest jeszcze gorąca, otwarty koniec rurki umieszcza się w słoiku z czystą, czystą rtęcią. W miarę jak szkło schładza się, powietrze w żarówce i rurce kurczy się, wciągając do niego rtęć. 

Proces ten tylko częściowo wypełni tubę i w celu jego zakończenia, po ostygnięciu tuba wyjmowana jest ze słoika, a wraz z żarówką w dół podawana jest większa ilość ciepła, kiedy jest ona ponownie odwracana w słoiku i tak dalej, aż do całkowitego napełnienia się żarówki i tuby. Proces znany jako "prażenie" jest przeprowadzany w celu usunięcia każdej cząsteczki wilgoci. Aby prawidłowo uszczelnić i zamknąć rurę, przepuszcza się przez nią w poprzek płomień gazowy, aż do momentu, w którym szkło jest bardzo plastikowe. 

Górna część rurki jest teraz odciągana dokładnie w ten sam sposób, w jaki jest odciągana w oryginalnym wykonaniu - bardzo cienka - ale nadal posiada bardzo mały otwór lub otwór w środku. Podgrzewanie żarówki ponownie napędza rtęć do górnej części rurki po raz kolejny i przesuwa się wzdłuż nowo wyprodukowanej cienkiej rurki, wydalając całe powietrze. Jeśli szkło w górnej części głównej tuby, lub w tej jej części, która zaczyna się przerzedzać przed ostatnim operowaniem, zostanie stopione, to uszczelni ten otwór i, pod warunkiem, że operacja zostanie wykonana ostrożnie, zapobiegnie przedostaniu się powietrza do termometru. 

Rtęć spływać będzie z powrotem do bańki rurki w miarę jej schładzania. Końcówka ta, obrócona na kształt haka, służy do zamocowania rurki termometru na jego skali, tak aby nie ześlizgiwała się w górę ani w dół. Rurka termometru jest teraz kompletna, ponieważ żarówka została uformowana na końcu, rurka i żarówka zostały wypełnione rtęcią, powietrze wydmuchiwane a.id koniec uszczelniony. Rtęć może teraz swobodnie przemieszczać się w górę i w dół rurki, gdy tylko temperatura zmienia się albo rozszerza się, albo kurczy. Gdy otaczające powietrze staje się cieplejsze, rtęć rozszerza się i unosi w rurze, a gdy otaczające powietrze staje się chłodniejsze, kurczy się i opada. 

Jednak - chociaż mamy naszą rurkę wykonaną w sposób zadowalający, z żarówką i rtęcią, nie mamy termometru, ponieważ wysokość rtęci w rurce przy każdej temperaturze nie została jeszcze ustalona. Aby to osiągnąć, konieczne jest posiadanie wody w zbiornikach o różnych temperaturach, jeden o temperaturze 32° Faht., drugi o temperaturze 62° Faht. i jeszcze jeden o temperaturze 92° Faht. jeśli termometr ma być używany do zwykłych temperatur pokojowych. Punkt 32° Faht. uzyskuje się przez kruszenie lodu, ponieważ 32° Faht. jest temperaturą zamarzniętej wody lub topniejącego lodu. W niektórych termometrach temperatura 2° Faht. jest uzyskiwana przez roztwór solanki.W każdej z tych "kąpieli" umieszczany jest termometr o znanej dokładności i zostawiany na tyle długo, aby rtęć mogła odpocząć, co powstrzymuje - wydobywając właściwą temperaturę wody, która musi być nieustannie mieszana, aby nie stała się chłodniejsza po bokach niż w środku, lub na odwrót.

W produkcji termometrów woda jest mechanicznie regulowana w wymaganej temperaturze, ale jeśli przypadkiem wzrośnie lub spadnie poniżej pożądanego punktu, można ją łatwo regulować poprzez wprowadzenie zimnej wody lub pary.Jeśli łaźnia jest kontrolowana i ma temperaturę 62° Faht., należy włożyć rurkę termometru, która ma być badana, a gdy rtęć odpoczywa, należy nałożyć na nią linię na poziomie rtęci, wskazując w ten sposób punkt, w którym rtęć stoi, gdy temperatura wynosi 62° Faht. Operacja ta jest powtarzana w wannie o temperaturze 92° Faht., a także w kruszonym lodzie o temperaturze 32° Faht. Punkt 2° powyżej zera Fahrenheita zostaje osiągnięty w zimnej solance.

Cztery znaki, podziały lub "punkty", jak je nazywamy, zostały już ustalone i jeśli są one równoległe, można założyć, że każdy z nich może być podzielony na trzydzieści równych podziałów, tj. od 2 do 32, od 32 do 62 i od 62 do 92. Podziały te mogą być rozszerzone poniżej 2 i powyżej 92 przy zachowaniu tego samego stosunku z rozsądną dokładnością.Teraz pobiera się mosiężną płytkę, która po wypełnieniu utworzy skalę lub powierzchnię czołową termometru, bo na niej należy umieścić podziałki - również cyfry.

Rurkę termometru umieszcza się na tej płytce, a oznaczenia oznaczające 2°, 32°, 62° i 92° Faht. są na niej odtwarzane w dokładnie tych samych pozycjach. W celu wycięcia lub wygrawerowania niezbędnych podziałek na skali, która może być gotowa, ustawia się na niej maszynę do dzielenia. w dowolnym stylu, zanim rura termometru zostanie na niej delikatnie umieszczona .Na koniec, zanim gotowy termometr zostanie zapakowany do wysyłki, należy dokładnie sprawdzić, czy punkty na rurce zgadzają się z tymi samymi punktami na skali.W ten sposób dopełnia się produkcję popularnego typu termometru. Udoskonaleń w produkcji jest wiele i istnieją różne i oczywiste powody, dla których termometr - pozornie wyglądający tak samo jak inny - powinien kosztować dwa, trzy, a nawet cztery razy więcej. 

Ale nie będziemy próbować zagłębiać się w specjalne cechy takich termometrów w tej książce.\ Nieostrożne "wskazywanie" rurki spowoduje oczywiście błędne odczyty i jest jednym z najczęstszych źródeł problemów w termometrii praktycznej. Może to być spowodowane nieefektywną pracą, niedbałością w umieszczaniu punktów na probówce, lub pozostawieniem kąpieli testowej zbyt chłodnej lub zbyt ciepłej podczas procesu wskazywania. Od czasu do czasu rurka termometru zsuwa się ze swojej pozycji na skali i oczywiście wszystkie wskazania są odczytywane powyżej lub poniżej prawdziwego odczytu.(

Jeśli otwór rurki jest nieregularny, rtęć będzie naturalnie rosła wolniej w częściach większych i szybciej w częściach mniejszych.Teoria ta została wskazana na stronie 65, która wyjaśniła związek pomiędzy żarówką i otworem. Im mniejszy otwór, tym szybszy wzrost rtęci w tubie.(C) Zanieczyszczenia w rtęci powodują, że otwór w rurze jest szorstki, a jeśli rtęć jest zakurzona, jej cząsteczki będzie trzymał się otworu tuby, a poza tym będzie niewidoczny, co spowoduje, że rtęć będzie wyglądała ospale w swoim działaniu.(D) Ponieważ szkło kurczy się po wyprodukowaniu, jest ono niezbędne, aby termometr zachowywał swoje odczyty poprawnie, aby upewnić się, że szkło jest odpowiednio "przyprawione".

Skurcz szkła jest niezauważalny, ale łatwo jest sobie uświadomić, że jeśli żarówka i otwór w rurze skurczą się w najmniejszej ilości, rtęć będzie wbijana wyżej w rurze, tak że punkt, powiedzmy 4C Faht, może być poprawny na skali wykonanej dla rury, gdy jest nowa, ale po skurczu rury, lub skurczył się lub stał się przyprawiony, może odczytać 46° Faht., a nawet 48° Faht., w oczekiwaniu na jakość szkła. Jedynym sposobem na przezwyciężenie tego problemu jest przechowywanie rurek w magazynie przez osiemnaście, a nawet dwadzieścia cztery miesiące przed ustaleniem "punktów", tak aby wszystkie skurcze szkła przeszły, a wskazania były na stałe wikariuszem.

 Nic nie jest tak przygnębiające dla obserwatora temperatury, odnotowującego temperaturę pomieszczenia, gleby, powietrza zewnętrznego, lub czegokolwiek innego, jak odczyty, na których - jak się czuje - nie może polegać.Oczywiście najważniejsze jest, aby stosowany termometr miał znaną dokładność i taką pozostanie. Trochę dodatkowych kosztów przy pierwotnym zakupie termometru nigdy nie będzie żałował.

Na wszystkie termometry wpływa otaczające je powietrze. Obserwując odczyty, należy uważać, aby nie stać tak blisko żarówki, aby ciepło ciała lub oddech nie miały na nią wpływu. Jest to stałe źródło problemów, zwłaszcza jeśli termometr jest bardzo czuły.(C) Należy zwrócić szczególną uwagę na właściwy podział na skali. Niektóre termometry mają swoje podziały w liniach 2°, niektóre w liniach 1°, niektóre w liniach, a niektóre w liniach 1-5°, 1-10°, itd. Często popełniane są błędy w odczytywaniu linii 2° jako linii 1°.(D) Podczas odczytu należy upewnić się i uzyskać poziom oczu z rtęcią. Jeśli czytasz go od dołu, odczyt wyda się zbyt wysoki, a jeśli od góry - zbyt niski.(E) Przenosząc termometr w świeże miejsce, należy pamiętać, że dostosowanie się do nowej temperatury zajmuje mu trochę czasu. To oczywiście zależy od wrażliwości przyrządu. Wentylowanie go, lub ostrożne przepuszczanie go przez jakiś czas w powietrzu, ogromnie mu pomoże.(F) Uważaj na słowo "Standard!". Jest to najbardziej nadużywany termin! Słowo to jest umieszczone na niektórych termometrach , które nie są standardowe w żadnym znaczeniu tego słowa. Z doświadczenia piszący znalazł termometry oznaczone w ten sposób z błędami wahającymi się od 3° do 10° Faht.(G) Nie należy potępiać termometru, ponieważ nie zgadza się on z termometrem zawieszonym w jego pobliżu. Zapamiętaj te in strukcje wskazują temperaturę powietrza, która. otacza je, a nie temperaturę powietrza z odległości jednego cala lub dwunastu cali.

RODZAJE TERMOMETRÓWStylemnnometru używanego zwykle do określania temperatury w pomieszczeniach, biurach, korytarzach itp. jest posiadanie metalowej płytki z osadzoną na niej rurką termometryczną, całość zamocowana na drewnianym grzbiecie, o różnych stylach i opisach. Taki termometr jest bardzo zadowalający, pod warunkiem, że nie ma na niego wpływu bezpośrednie nasłonecznienie, przeciągi, otwarte okna, grzejniki, piece powietrzne itp. Przy montażu na ścianie należy zwrócić uwagę na to, aby przez tę część ściany nie przechodził żaden komin ani szyb wentylacyjny, co powoduje, że jest ona zbyt gorąca lub zimna. W razie potrzeby należy ustawić termometr w odległości dwóch lub trzech cali od ściany, aby zapewnić prawidłową cyrkulację powietrza wokół niej.

Najbardziej zadowalająca wysokość termometru pokojowego to około 60 do 70 cali nad podłogą. Termometry, w których zamiast rtęci znajduje się kolorowy alkohol, mogą być odczytywane znacznie szybciej, choć nieco wolniej, niż te, w których stosuje się rtęć (rtęć szybka).Czasami niektóre alkohole mogą oddzielić się od kolumny głównej, ale można je łatwo połączyć z nią poprzez ostre wychylenie termometru do tyłu i do przodu ruchem wahadłowym, zwracając uwagę, aby żarówka znajdowała się na dole. Pożądane jest również sporadyczne badanie górnej części rurki i sprawdzenie, czy jest ona całkowicie wolna od oderwanych porcji alkoholu. 

Łatwą metodą skorygowania tego jest wzięcie termosu z żarówką w prawej ręce i uderzenie górnej części o dłoń lewej ręki. Alkohol w górnej części rurki zacznie powoli spływać w kierunku głównej kolumny. Po odłączeniu części są one łączone.Termometr powinien stać w pozycji pionowej przez około pół godziny.Ta prosta forma termometru daje wskazówki dotyczące istniejących temperatur. W izbach chorych, szklarniach i wielu innych miejscach ciekawa, a czasem konieczna jest znajomość dawnych temperatur.  Najbardziej powszechnym, ciekawym i skutecznym jest wzór zaprojektowany przez pana Jamesa Sixe z Canterbury w Anglii. Składa się on ze szklanej rurki w kształcie litery "U" z końcówkami zakończonymi czasami okrągłymi kulkami, a czasami kulką na jednym końcu i szklanym cylindrem na drugim. Ten drugi wzór jest pod każdym względem preferowany - zdolny. Tubka jest całkowicie wypełniona kreozotem w obrębie prawie pół cala jej górnej części, która jest wypełniona powietrzem. Przedtem rtęć była wkładana do dolnej części "U", jednak NIE do pracującej mem- ber, jak to popularnie się zakłada.P

rzy oglądaniu tej ilustracji okaże się, że skala po lewej stronie wynosi od 120° na dole do 40° na górze, zaś po prawej stronie jest praktycznie jej odwrotnością. Wskaźniki są starannie wykonane i umieszczone w probówkach powyżej poziomu rtęci, dzięki czemu mogą być użyte do wskazania najwyższego i najniższego punktu, który termometr osiągnął od ostatniego ustawienia. Indeks jest miniaturową szklaną butelką z małym kawałkiem stalowego drutu w środku. Stal jest używana do podnoszenia lub opuszczania wskaźnika za pomocą magnesu, który można przesuwać w górę i w dół przed tubą. Aby nie dopuścić do cofania się indeksu za pomocą rtęci, przymocowane są do niego dwa włoskowate przystawki (jeden z nich mocowany jest do dna i wskazuje ku górze, drugi do góry i wskazuje w dół). Gdy rtęć podnosi się po stronie "Heat**" lub "Cold**", indeks jest podnoszony na jej powierzchni, a gdy rtęć się obniża, indeks pozostaje nieruchomy, aż do zresetowania za pomocą magnesu. Następnie wskaże on najwyższy i najniższy odczyt od ostatniego ustawienia.Wysokie i niskie termometry. 

Typ poziomy.Inny typ termometru do podawania temperatury maksymalnej i minimalnej jest pokazany powyżej. Składa się on z dwóch oddzielnych termometrów ustawionych poziomo, jednego do podawania temperatury maksymalnej i drugiego minimalnego. Przyrząd maxi-mum jest wypełniony rtęcią, rura jest ar-zakreskowana w taki sposób, że gdy temperatura ochłodzi się rtęć nie może sama wrócić do żarówki. Dzięki temu może ona pozostawać w żarówce na czas nieokreślony, aż do jej zresetowania. Aby ją zresetować, konieczne jest jej kilkukrotne ostre kołysanie, kiedy rtęć łatwo i szybko wbije się z powrotem do jej żarówki. Minimalny termometr jest wypełniony alkoholem i ma mały indeks ustawiony w płynie. Trzymając termometr do góry nogami, wskaźnik ten będzie spływał po alkoholu do końca. Powinien być teraz umieszczony na horyzoncie - sojuszniku. 

Kiedy powietrze się ochładza, alkohol naturalnie ciągnie się w kierunku żarówki, przynosząc ze sobą indeks. Po ponownym jej podniesieniu indeks pozostaje nieruchomy w rurce, wskazując najniższą lub minimalną temperaturę. Aby go zresetować, należy odwrócić termometr, gdy wskaźnik znów będzie płynął do końca kolumny z alkoholem. Ponieważ są one zatwierdzonego typu standardowego, rurki z termoanemometrami mają wyryte na nich podziały temperatury. Jest ona powielana co 5° lub 10° na samej wadze.Każdy termometr z oznaczeniem "Standard", a nie dzielony i wytrawiany bezpośrednio na rurce, nie jest termometrem standardowym. Do termometrów standardowych zawsze dołączany jest certyfikat korekty, który wskazuje błąd (jeśli występuje), dzięki czemu można uzyskać prawdziwe odczyty temperatury. Termometry z uchwytami są przeznaczone do ekspozycji na zewnątrz okien, dzięki czemu można odczytać temperaturę zewnętrzną od wewnątrz.

Liczby na skali są albo trwale wytrawiane - delikatnie na szybie, albo malowane i pieczone, tak aby woda, śnieg, słońce itp. nie blakły i nie zmywały się. Termometry takie są zwykle montowane za oknem, a metalowe ramiona pozwalają na trzymanie ich daleko od okna.Wystarczająco daleko, aby ciepło (w zimie) z okna nie miało na nie wpływu. Ekspozycja na północ jest najlepsza, jeśli można ją znaleźć, ponieważ słońce nie będzie wtedy zakłócać odczytów in- strument, jak to będzie miało miejsce w przypadku ekspozycji na południe, gdzie słońce będzie zawsze świecić na nim, gdy będzie na zewnątrz. W niektórych przypadkach konieczna jest wiedza na temat tego, jaka była temperatura w poprzednim okresie, lub przez jakiś szczególny czas. W tym celu stosuje się przyrząd znany jako "termograf" lub termometr rejestrujący.

Zamiast termometru rtęciowego lub alkoholowego, część robocza składa się z metalowej spirali, która jest bardzo wrażliwa na zmiany temperatury. Do tej cewki przymocowane jest ramię o długości około siedmiu cali, na końcu którego znajduje się długopis rejestrujący na bębnie (zawierający zegar) różne zmiany w miarę ich pojawiania się.Zegar obraca się na swojej osi raz w tygodniu i owinięty jest wokół niego wykresem, na którym są podzielone dni tygodnia, każdy dzień jest podzielony na dwie godziny.

Długopis na ramieniu podnosi się i opada w miarę wzrostu lub spadku temperatury, a w miarę obrotu zegara na wykresie pojawia się ślad, który wskazuje również czas, w którym takie zmiany następują.W szklarni, izbie chorych, lub gdziekolwiek indziej, gdzie w konsekwencji pojawia się tem- peratura, informacja, którą uzyskuje się poprzez sprawdzenie zwykłego termometru, nie jest wystarczająca, ponieważ w przypadku szklarni, termometr wczesnym rankiem może wykazywać 45° Faht., ale kto ma znać zakres jego wahań w ciągu nocy, lub jeśli poszedł do lub poniżej temperatury zamarzania, zabijając wszystkie młode wzrost, który był tak starannie strzeżony?

To samo odnosi się do sali chorych. Można łatwo zauważyć, czy temperatura w pomieszczeniu jest napięta, czy też zmienia się materialnie.Zapisy mogą być archiwizowane i przechowywane w celach informacyjnych, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy takie informacje mogą być potrzebne.Jest jeden rodzaj termometru, który można znaleźć w najbardziej odległych częściach ziemi - w zamarzniętej Arktyce i w huczących tropikach, - ludzie nigdy nie podróżują bez niego. Jest on używany zarówno wśród niecywilizowanych, jak i cywilizowanych, przez wszystkie rasy ludzkości, bez względu na kolor skóry czy religię. Nazywany jest "gorączką" termo-metrem.Jest to dobrze znany fakt, że podczas zdrowia ten sam stopień temperatury jest praktycznie utrzymywany. Bez względu na to, czy jest to zima czy lato, nasze ciała zawierają tę samą ilość ciepła, jeśli są w nor- męskim, zdrowym stanie.

Nie tylko je zawierają, ale czynią to z piękną i naturalną dokładnością.Temperatura ciała ludzkiego nie jest taka sama we wszystkich częściach ciała, więc aby ustalić wspólny standard, bractwo medyczne przyjęło tempera, jaką przyjmuje się pod językiem.¥Z ogromnej liczby aborcji, punkt 98,6° w skali Fahrenheita został określony jako "Normalne zdrowie". Jeśli termometr ma się wznosić lub opadać, lub wahać od tego punktu, delikatny mechanizm ciała jest w jakiś sposób obłąkany. Niektórzy ludzie są "subnormalni" a inni "nienormalni", co oznacza, że ich temperatura indywidualna i cor- rect jest ułamkiem stopnia poniżej lub powyżej 98,6" Fahrenheita.Przeciętna", jak wszystkie średnie, prawdopodobnie odstraszała od wielu twoich odczytów piasku.Faver Termometr. 

Termometry Faver są wykonane w celu zarejestrowania maksymalnej temperatury poprzez pozostawienie końcówki żarówki pod językiem na 2 minuty. Rurka jest wykonana w taki sposób, że podczas gdy rtęć będzie rosła w rurce wraz ze wzrostem temperatury, nie cofnie się ani nie spadnie z powrotem po jej wyjęciu z ust i będzie wystawiona na działanie niższej temperatury. Nazywa się to "samoregulacją".tering" i po każdej obserwacji konieczne jest trzymanie termometru mocno przy górnym końcu z żarówką w dół i kołysanie lub potrząsanie nim w taki sposób, aby zmusić rtęć z powrotem w kierunku żarówki. Po każdym odczycie należy dokładnie oczyścić przyrząd, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się infekcji i przechowywać go w możliwie jak najbardziej higienicznym miejscu.

Ponieważ termometr gorączkowy musi być i musi zachować absolutną standardową dokładność, łatwo zauważyć, że dobre nie mogą być tanie w cenie i że nie można ich kupić za "zwykły drobiazg".Jeśli szklanka nie jest odpowiednio "doprawiona", jeśli "punkty" nie są najstaranniej określone i jeśli waga nie jest dokładnie podzielona, przyrząd jest więcej niż bezużyteczny.Dokładny termometr gorączkowy ma nieopisaną wartość w domu, szpitalu lub zestawie podróżniczym, ale niedokładny jest pozytywnym zagrożeniem dla właściciela.Termometry do określonych celów muszą być wykonane w określony sposób, zarówno pod względem stylu, jak i regulacji. Termometr jest zawsze termometrem, ale nie jest możliwe wykonanie jednego termometru do wielu celów. Na przykład, termometr stosowany do wskazywania temperatury pokojowej jest dość niewykonalny jako termometr do wskazywania temperatury różnych mieszanek stosowanych w produkcji słodyczy.

Termometry stosuje się do produkcji asfaltu, cukierków, węgla, oleju, suszenia drewna, tytoniu, mleka, sztucznych zębów, ciasta, szynki, lodów, klonu i zwykłego cukru, a także w połączeniu z żywnością dla dzieci, kąpielą, warzeniem, inkubacją, przechowywaniem w chłodni, odparowywaniem owoców, peklowaniem chmielu, testowanie mleka, fotografia, gleba, podgrzewanie ciepłej wody, pasteryzacja i sterylizacja mleka, sady, wagony kolejowe, chłodnie, prace weterynaryjne, wulkanizacja oraz tysiąc innych celów, z których każdy ma specjalną konstrukcję i jest specjalnie przystosowany do indywidualnego wykorzystania.