Statki pogodowe

 Pomysł stacjonarnego statku meteorologicznego został zaproponowany już w 1921 roku przez Météo-France, aby wesprzeć żeglugę i nadejście lotnictwa transatlantyckiego . Założony podczas II wojny światowej statek meteorologiczny lub oceaniczny statek meteorologiczny był statkiem stacjonującym na oceanie jako platforma do obserwacji meteorologicznych na powierzchni i w górnych warstwach powietrza do wykorzystania w prognozowaniu pogody. Były używane podczas II wojny światowej, ale nie miały środków obrony, co doprowadziło do utraty kilku statków i wielu istnień ludzkich. Znajdowali się głównie na północnym Atlantyku i północnym Oceanie Spokojnym, przekazując raporty przez radio. Oprócz funkcji raportowania pogody, statki te pomagały w operacjach poszukiwawczo-ratowniczych , wspierane loty transatlantyckie , działał jako platform badawczych dla oceanografów , monitorowane zanieczyszczenia mórz ,i wspomagany prognozowanie pogody zarówno przez synoptyków pogodowych oraz w skomputeryzowanych modeli atmosferycznych . Statki badawcze są nadal intensywnie wykorzystywane w oceanografii, w tym w oceanografii fizycznej i integracji danych meteorologicznych i klimatycznych w nauce o Ziemi .

Stworzenie statków meteorologicznych okazało się tak przydatne podczas II wojny światowej, że Międzynarodowa Organizacja Lotnictwa Cywilnego (ICAO) stworzyła globalną sieć 13 statków meteorologicznych do 1948 r., z czego siedem eksploatowanych przez Stany Zjednoczone, jeden obsługiwany przez Stany Zjednoczone i Kanada, dwa dostarczane przez Wielką Brytanię, jedno utrzymywane przez Francję, jedno wspólne przedsięwzięcie przez Holandię i Belgię , a jedno współdzielone przez Wielką Brytanię, Norwegię i Szwecję . Liczba ta została ostatecznie wynegocjowana do dziewięciu. Zgoda na wykorzystanie statków meteorologicznych przez społeczność międzynarodową zakończyła się w 1985 r.