Pogoda Rybnik - aktualna pogoda w mieście Rybnik i w najbliższej okolicy.

  Mierniki deszczu i pomiar opadu Pierwsze użycie deszczomierza zostało przypisane Benedetto Castelli, włoskiemu współczesnemu wielkiemu filozofowi Galileuszowi, ale starsze zapisy o pogodzie pokazują użycie deszczomierza w XV wieku. W historycznych zapiskach z Korei, deszczomierze są wspominane w 24. roku panowania króla Sejo (A. D. 1442),  który "kazał skonstruować brązowy przyrząd do pomiaru opadów". Składał się on z wazonu spoczywającego na kamiennej podstawie i został umieszczony w pobliżu obserwatorium w Taiko.  Raporty o głębokości opadów zostały następnie przesłane do króla. Od tego czasu, jak we wszystkich rzeczach, dokonano ulepszeń w deszczomierzach. W powszechnym użyciu jest wiele form, od prostego lejka, który kończy się w butelce, po drogie i dokładniejsze deszczomierze działające elektrycznie. Wszystkie deszczomierze są wzorowane mniej więcej na tym zaprojektowanym przez Luke'a Howarda, wybitnego kwakiera i meteorologa, którego staranne badania nad fenem ch

 Patrząc na termometr - najwyraźniej szklaną rurkę zawierającą albo rtęć albo kolorową ciecz i umieszczoną na podzielonej i figurowanej płytce o pewnym opisie - nie jest się w stanie uświadomić sobie myśli, umiejętności i badań, jakie podjęto, aby doprowadzić ten prosty, aczkolwiek powszechnie potrzebny artykuł do jego obecnego stanu. Przez wiele wieków naukowcy starali się go udoskonalić, ale dopiero w ciągu ostatnich czterdziestu lat odkryli wszystkie szczegóły niezbędne do wykonania mniej lub bardziej doskonałego artykułu. Wielu ludziom przypisuje się jego wynalezienie, Drebbel, , o którym mówi się bardziej niż o jakimkolwiek innym, ale do Drebbel Galileo Galilei powinien otrzymać laury. Z historii wynika, że około 1592 roku wynalazł on w Padwie instrument opisany jako "szklanka zawierająca powietrze i wodę, wskazująca na zmiany i różnice w temperaturze". Wraz z powstaniem pomysłu, Wielki Książę Toskanii zbadał to "wynalazek", i mniej więcej udoskonalił go między

Chmury kłębiaste - Cumulusy Wygląd i kształt chmur kłębiastych. Słowo Cumulus pochodzi z języka łacińskiego i oznacza " stertę", " nadmiar ", " szczyt ". Często obserwator pogody porównuje chmury kłębiaste do formułującego się szczytu, puszystej kopy o charakterystycznej, przypominającej strukturze kalafiora. Chmury kłębiaste najczęściej są koloru białego, szarego i składają się w całości z mikroskopijnych kropelek wody. Cumulusy są chmurami o poziomej podstawie. Dryfują po niebie na wysokości od około 600 do 2500 metrów. Chmury Cumulusy powstają w niskich piętrach troposfery a ich cykl życia jest stosunkowo niski i wynosi około 30 minut. Kiedy i jak powstają chmury kłębiaste ? Chmury kłębiaste powstają dzięki działaniom prądów wstępujących związanych z napływem zimnego powietrza pod powietrze cieplejsze. Oznacza to, że w tym momencie równowaga atmosfery jest chwiejna. Rozwój tych prądów przejawia się szczególnie wyraźnie podczas konwekcji cieplnej praz po

 Atmosfera to mechaniczna mieszanina gazów otaczająca Ziemię. Słowo atmosfera pochodzi z połączenia dwóch słów greckich: atmos - para, oddech i sphaira - kula, powłoka. Biorąc za podstawę istotne znaczenie powyższych słów greckich można by określić, że atmosfera to gazowa powłoka Ziemi. Atmosfera do pewnej wysokości nad Ziemią składa się z mieszaniny gazów, wśród których przeważa azot i tlen. Objętościowo zawiera ona azotu 78,08%, a tlenu 20,95%. Na pozostały 1 % składają się gazy szlachetne ( nie wchodzące w związki chemiczne z innymi gazami ) jak: argon, hel, krypton, ksenon, neon i inne, wśród których stosunkowo najwięcej jest argonu (0,9%), a stosunkowo najmniej ksenonu (0,0001%). Ciężar właściwy każdego z wymienionych gazów jest różny, bo gdy np. 1cm3 tlenu waży w odpowiednich warunkach 1.4292 grama, to helu zaledwie 0,1782, a ksenonu aż 5.851 grama. Chociaż gazy te mają różny ciężar właściwy, to jednak nie mogą się ułożyć w atmosferze warstwami w stosunku do swego ciężaru, gdyż n

Barometr, który dopiero niedawno stał się popularny, został "wynaleziony" prawie trzysta lat temu. Historia prac w związku z tym wynalazkiem jest bardzo interesująca. Wydaje się, że Galileusz, włoski filozof i matematyk" (ur. 1564 r., zm. 1642 r.), został poproszony pod koniec swojego życia o wyjaśnienie, dlaczego woda nie może być podnoszona w pompie ssącej na więcej niż 32 stopy. Doprowadziło go to do przekonania, że  podciśnienie nie przekracza ciśnienia słupa wody o wysokości 32 stóp, ale później opracował eksperyment mający na celu ustalenie mocy podciśnienia. Samopiszący barometr braci Richard Jego urządzenie, które zostało umieszczone w pozycji odwróconej, składało się z rury o bardzo gładkim wnętrzu, w którą ściśle wpasowany był tłok. Na tłok ten nakładane były obciążniki, aby sprawdzić, ile siły pociągowej potrzeba było do jego ściągnięcia w dół. Przed śmiercią polecił on swojemu uczniowi (Evangelista Torricelli), aby kontynuował te eksperymenty. Jego decydujący